Το ταξίδι μου στην Νέα Υόρκη μοιάζει επακριβώς το επόμενο step by step sms στην κυκλοφορία των αιμοσφαιρίων μου και στην σύναψη του φλεβόκομβου στα χέρια μιας μικρής νύχτας του αθέατου Απριλίου όπως στο London Bridge με τον Γιάννη Αντιόχου να κοιτά το παζλ του Τάμεση μαζί με την λυπημένη του ομορφιά..Είμαι ένθετο στην περιοδική έκδοση ενός περιοδικού ποίησης και μοιάζω να λειτουργώ με λιγότερη σιωπή πλέον..11 Τόποι για 1 Καλοκαίρι και τα αγαπημένα μου δάχτυλα να με κλειδώνουν στα πλαίσια του "έλα.να σε κρατώ στα απομεσήμερα της δικής σου μουσικής.εδώ που σε είχα αγκαλιά!"..Μες το υπόκωφο καρδιοχτύπι της ποιητικής σύνθεσης και της αρρώστειας της παιδικής ηλικίας..με τα σεντόνια να σκεπάζουν ένα ηλιοκαμμένο χέρι άνδρα καθώς το κορίτσι του δεν βάσταγε παρά ένα χαρτάκι στην μνήμη του 1992 αν θυμάμαι καλά άνοιξη του 1993.."¨ήρθα,αλλά δεν ανοίγει η πόρτα.." εν τέλει!
Saturday, December 30, 2006
Subscribe to:
Posts (Atom)